GÉJNEROAtIES AN JE GAT

Je lêike lôver dan je binne. De tafel

àngt andàchtig an je àrme.

De tûin in. Dâir, roestend, laat je nuwe werk

al kloar – je moete-n ’t alliendig nàg

bedinke. Wie was die verre ôeverbap

die niet mâir voare wau? Je stâne

mit je ânde in ze zàkke te kêike

nâir de rêiger òp de dêik.

Géjneroaties an je gat in ûit

je rûige mus verrêize béjlde

die òm ôge vrâige.

Je lêike lôver dan je binne. Je moeder

lôpt te sjanze òp ’t êis, dus gaf je d’r

’t mooiste ulletje. Je wéjte

oe ’t was, oe of ’t is in oe je

mit je ânde minse lâite léjve.

Je éjvebéjld sting véjr de oorlog al

te kêike nâir de rêiger òp de dêik,

te pràkkezéjre ôever vis in werrek.

Nau inkelt nàg ’n nuwe vörm bedinke.

Lêik je dâiròm lôver dan je binne?