Volendammer man
GÉJNEROAtIES AN JE GAT
Je lêike lôver dan je binne. De tafel
àngt andàchtig an je àrme.
De tûin in. Dâir, roestend, laat je nuwe werk
al kloar – je moete-n ’t alliendig nàg
bedinke. Wie was die verre ôeverbap
die niet mâir voare wau? Je stâne
mit je ânde in ze zàkke te kêike
nâir de rêiger òp de dêik.
Géjneroaties an je gat in ûit
je rûige mus verrêize béjlde
die òm ôge vrâige.
Je lêike lôver dan je binne. Je moeder
lôpt te sjanze òp ’t êis, dus gaf je d’r
’t mooiste ulletje. Je wéjte
oe ’t was, oe of ’t is in oe je
mit je ânde minse lâite léjve.
Je éjvebéjld sting véjr de oorlog al
te kêike nâir de rêiger òp de dêik,
te pràkkezéjre ôever vis in werrek.
Nau inkelt nàg ’n nuwe vörm bedinke.
Lêik je dâiròm lôver dan je binne?
Foto: Marja de Boer