WÉJRELDÉJTE

Ik ad me bûik al vòl, moar joa, zòn êltje,

vàrs gerôkt, zô van ze bientje – kristus,

wet is dut toch lekker. Ier ken gien êiskoep

in gien taartje téjgeòp.

Miskien is dut ’t wel wet of ik toch niet

misse kòn: de lucht van vàrsgerôkte âil.

En dan, in jéjzusnaam – die kôenterige

proat, dat skraauwe, skelde, al die àngst,

die lieve Turke die ier dieve binne.

Lâit de proatûisproaters proate, lâit

de trolle trolle – ik gân me âige gàng.

’t Leste klap-ek weg en mit ’t windje

méj zaal je zô de wéjreld ôever,

zaalt de wéjreld ier òp an mit nuwe

toal, mit nuwe luchies. Moar die lucht

van vàrsgerôkte êltjes ken ik ôk

niet misse.